به هر چه وصف نمایم ترا به زیبایی


جمیل تر ز جمالی چو روی بنمایی

صفت کنند نکویان شهر را به جمال


تو با جمال چنین در صفت نمی آیی

به ناتوانی من بین ترحمی فرما


که نیست با تو مرا پنجهٔ توانایی

مگر معاینه ات بنگرند و بشناسند


که چون ز چشم روی در صفت نمی آیی

به حد حس تو زیور نمی رسد ترسم


که زشت تر شوی ار خویشتن بیارایی

تفاوت شب و روز از برای ماست نه تو


از آن سبب که تو خود مهر عالم آرایی

شب وصال تو دانستم از چه کوتاهست


تو خود ستارهٔ روزی چو پرده بگشایی

مگس ز سر ننهد شوق عشق شیرینی


بابرویی که ترش کرده است حلوایی

ز خاکپای عزیز تو بر ندارم سر


که نیست از تو مرا طاقت شکیبایی

به قول مدعیان از تو برندارم دست


وگر ز عشق توکارم کشد به رسوایی

مگر تو با رخ خود بعد ازین بورزی عشق


از آنکه هم گل و هم عندلیب گویایی

به سرو و ماه از آن عاشقست قاآنی


که ماه سروقد و سرو ماه سیمایی